Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ενα σπίτι γεμάτο παιδιά!

Πριν 20 ολόκληρα χρόνια, το καλοκαίρι του 1992, είχα μια εμπειρία που με σημάδεψε και μου έμαθε πολλά. Μέσα από συγγενείς είχα ακούσει ότι σε ένα ορεινό χωριό της Θάσου, υπάρχει μια οικογένεια διαφορετική. Ζούσαν λέει μέσα στη φύση  και οι γονείς, όντας  ειδικοί παιδαγωγοί, με Γερμανική εκπαίδευση, φιλοξενούσαν έφηβους από τη Γερμανία, που είχαν να αντιμετωπίσουν στη χώρα τους σοβαρά θέματα κι έπρεπε για κάποιο τρόπο να απομακρυνθούν από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Ακουγόταν δελεαστικό αν και δεν κατάλαβα ούτε κατά διάνοια περί τίνος πρόκειται.
...20 χρονών  και με όλο το θράσος της νιότης μου, ήρθα σε επαφή μαζί τους και ζήτησα να πάω για πρακτική.Με δέχτηκαν...και πήγα!
Κι έζησα ένα από τα πιο συγκλονιστικά καλοκαίρια της ζωής μου!!

Ένα χωριό χαμένο μέσα στο βουνό...Το μικρό Καζαβήτι.



Ένα σπίτι στην άκρη του χωριού, με ένα δάσος γύρω μαγικό. Περιτριγυρισμένο από πλατάνια, βελανιδιές, καστανιές και καρυδιές. Ένα ρέμα στην άκρη του με γαργαριστό νερό.


Το σπίτι παλιό και παραδοσιακό μέσα σε ένα τεράστιο αγρόκτημα, με πρόβατα, κατσίκες, κότες, σκυλιά, γάτες και άλογα.





Το κάθε ζώο είχε το όνομα του...ακόμη και η κάθε κότα!Και κάπου που εκεί όλοι εμείς...Τέσσερις έφηβοι από τη Γερμανία, τα δύο παιδιά του Νίκου  και της Νίτσας που τότε ήταν 8 και 10 χρονών αντίστοιχα, ο Νίκος και η Νίτσα βέβαια με το ρόλο του γονιού...κι εγώ!!! Τρέλα...
Οργώσαμε το ρέμα και τα γύρω βουνά.Εκδρομές, βόλτες, δραστηριότητες. Κάναμε ένα σωρό παλαβά κι ήμασταν μια παρέα τόσο αλλόκοτη, τόσο ιδιαίτερη και διαφορετική...Τόσο ενωμένη.

Εγώ έκανα την πρακτική του αίσχους...Ότι λάθος υπήρχε, το έκανα...Ότι ανοησία με έπαιρνε να κάνω,  την ένιωσα στο πετσί μου! Είχα απογοητευτεί με τον εαυτό μου, μα ταυτόχρονα είχα χαλαρώσει και περνούσα φανταστικά. Η Νιτσα κι ο Νίκος υπήρξαν δάσκαλοι για εμένα με έναν τρόπο που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Με έναν γονεϊκό ρόλο που με ξάφνιαζε κι όταν τον αναλύω ακόμη και τώρα,  αναρωτιέμαι πως μπορούσαν να τα κάνουν όλα αυτά...Ταυτόχρονα ο ρόλος τους ήταν ρόλος εκπαιδευτή και παιδαγωγού και συμβούλου και υποστηρικτή και και και...

Μια απίστευτα συσσωρευμένη γνώση, τόσο βιωματική όσο κι η ίδια η ζωή!Με τα παιδιά δεθήκαμε τόσο πολύ, το ίδιο και με το Νίκο και τη Νίτσα...φεύγοντας εκείνη μου είπε "είσαι πολλή μικρή κι έχεις τόσα ωραία πράγματα να μάθεις.Πήγαινε να τα μάθεις κι όταν έρθει η ώρα θα τα ξαναπούμε..."
Κι ήρθε η ώρα!!

Η Νίτσα μου τηλεφώνησε λίγο καιρό πριν και πήγαμε να τους δούμε. Μπήκαμε ξανά στο καράβι μια λαμπερή ημέρα

 
 
κι αυτή τη φορά πήρα μαζί και την οικογένεια μου...και βρέθηκα πάλι εκεί, 20 χρόνια μετά...Η συγκίνηση ήταν απίστευτη.Το σπίτι μου φάνηκε μαγικό...

Στην είσοδο μας υποδέχθηκε αυτό το κοκόρι...


Ο Πα, έμεινε με το στόμα ανοιχτό και τα παιδιά ξετρελάθηκαν με ...τα πάντα. Έγιναν φίλοι με τα δύο πιτσιρίκια που φιλοξενούν αυτή την περίοδο ο Νίκος κι η Νίτσα και εξαφανίστηκαν στο δάσος για δυο μέρες. Γυρνούσαν μόνο για να φάνε!...


 
 



Τα παιδιά στη στέρνα

Ο Νίκος κι η Νίτσα,τώρα  πια δουλεύουν και με Ελληνόπουλα και   ο μεγάλος τους ανάδοχος που τον είχαν από 8 χρονών πέρασε φέτος στις Πανελλήνιες και σπουδάζει σε μιαν άλλη πόλη. Τα δικά τους παιδιά έχουν πια ενηλικιωθεί και ζούνε σε άλλες πόλεις  κι εκείνοι έχουν να φροντίσουν προς το παρόν  δύο μικρά αγόρια και περιμένουν να αυξηθεί και πάλι η οικογένεια αφού βρίσκονται σε αναμονή κι άλλων αναδοχών...

Μεγάλωσαν δεκάδες  παιδιά. Γερμανάκια κι Ελληνόπουλα. Παιδιά ταλαιπωρημένα, άγρια, θυμωμένα, μόνα. Παιδιά που βρήκαν οικογένεια και σπίτι και φροντίδα. Ζουν μέσα στη φύση με απόλυτη αρμονία.Δυο μέρες που ήμασταν εκεί δεν ακούστηκε φωνή.Ήταν και οι τέσσερις στο δάσος τα δύο δικά τους παιδιά ξυπόλυτα σαν μικροί Μόγληδες να κάνουν απίστευτα ακροβατικά.

Η Νίτσα σε συζήτηση με τον Άγγελο από πάνω ο μικρός της ακροβάτης...
Η Νίτσα κι ο μεγάλος της ανάδοχος γιος....ζουν μαζί ήδη 4 χρόνια.

Τρώνε από αυτά που καλλιεργούν και  από ότι τους δίνουν τα ζώα τους και το σπίτι όλο είναι δημιουργία του ίδιου του Νίκου καθώς και πολλά έπιπλα.

Την κολοκύθα μας την έδωσαν φεύγοντας...έχουν δεκάδες!


 Επίσης, κατασκευές με πέτρες και τοιχάκια...όλα τα έχει κάνει  μόνος με τη βοήθεια των παιδιών που έχουν περάσει από εκεί όλα αυτά τα χρόνια.

Το υπαίθριο ξυλουργείο του Νίκου

Ο Νίκος τα  εκπαιδεύει στο μικρό τους ξυλουργείο και φτιάχνουν μόνα τους πανέμορφα δημιουργήματα με ξύλο και βέβαια, παίζουν με παιχνίδια που φτιάχνουν τα ίδια τα παιδιά.

Το εργαστήρι  ξυλουργικής των παιδιών.


Ξύλινο έμβολο ως όπλο.

Η κατάσταση είναι τελείως Κοινοβιακή και η αλληλοϋποστήριξη μέσα στο σπίτι είναι κανόνας.
Ένα σαββατοκύριακο γεμάτο εμπειρία για τα δικά μας αγόρια...

Ομαδικό μαγείρεμα στην κουζίνα
Μαγειρεύουν όλοι μαζί , στρώνουν το τραπέζι όλοι μαζί, μαζεύουν τα πιάτα όλοι μαζί.Το γεύμα αρχίζει πάντα με μια ευχαριστήρια προσευχή των παιδιών για όλα αυτά που τους χάρισε η ζωή κι η φύση, για το γεμάτο τραπέζι, για την παρέα και τους φίλους και μετά συνέχιζαν τα γέλια κι οι ατέλειωτες συζητήσεις...

Ένα τραπέζι τόσο πλούσιο.

Το υπέροχο πρωινό μου
 
Ο Νίκος ως πάτερ Φαμίλιας.Σε αυτή την θέση δεν κάθετε κανείς....Πρέπει να την κερδίσει!!
Απογευματινό ρόφημα.Σπαθόχορτο και Φλαμούρι με ανθόμελο...

Οι στιγμές έντασης κι οι εκρήξεις των παιδιών ιδίως στην αρχή είναι δεδομένες.Κουβαλούν τόσο πόνο και τόση απόγνωση. Είναι τόσο απίστευτο το πως έχουν την άδεια στο να εκφράσουν όλα αυτά τα συναισθήματα και στο πως οι ανάδοχοι γονείς τους τα αποδέχονται και τα επιτρέπουν με όλη τη φυσικότητα του κόσμου.Γιατί απλά δεν φοβούνται να τα διαχειριστούν...Ο θυμός είναι μια ευκαιρία για ανάλυση και συζήτηση και εκπαίδευση και αλλαγή, που δεν πάει ποτέ χαμένη...Ο θυμός είναι εργαλείο!


Απογευματινή συζήτηση  με τη Νίτσα, στο εσωτερικό του σπιτιού.

Κάναμε υπέροχες συζητήσεις με τη Νίτσα, για το τι και το πως, για το πως θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε και πολλά άλλα...Με εντυπωσίασε το πόσο διαφορετικά πράγματα έβλεπα τώρα που ήμουν κι εγώ μαμά και από όλα τα υπέροχα που είπαμε θα σας πω κάτι που μπορώ να μοιραστώ.
Τη ρώτησα αν κουράστηκε μετά από τόσα χρόνια, με τόσα παιδιά και μου είπε "όχι!!" Το είπε τόσο πηγαία και φυσικά. "Όχι επειδή τα παιδιά αυτά δεν τα μεγαλώνεις όντας από πάνω τους κρεμασμένος...τα εκπαιδεύεις γιατί πολύ σύντομα θα χρειαστεί να ζήσουν μόνα, σε κάποιο ίδρυμα ίσως ή κάπου αλλού...οπότε τα εκπαιδεύεις να είναι ανεξάρτητα από πολύ νωρίς και πολύ γρήγορα να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν με τη λιγότερη δυνατή φροντίδα..Αυτό έχει μια αγωνία, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πόσο χρόνο έχεις. Ξέρεις στα σίγουρα ότι ο χρόνος θα τελειώσει.Κι εκείνα το ξέρουν...και για αυτό είναι πολύ πολύ ανεξάρτητα. Δεν με νοιάζουν οι φωνές, ή η φροντίδα τους, δεν με κουράζει τίποτε στα παιδιά αυτά, γιατί η ζωή μαζί τους είναι τόσο απλή στην πραγματικότητα..."


Το δωμάτιο των δύο αγοριών.Ένα από τα πολλά παιδικά δωμάτια του σπιτιού.

Ένα σπίτι που πάντα είναι γεμάτο με παιδιά, δεν μπορεί παρά να είναι γεμάτο ευτυχία...Παιδιά που έρχονται και φεύγουν κι αφήνουν εδώ την σκληρή τους ιστορία και παίρνουν μαζί τους εφόδια..Πάντα γυρνούν, με την πρώτη ευκαιρία και η Νίτσα λέει τα Χριστούγεννα είναι μια υπέροχη εποχή γατί το σπίτι είναι πάντα γεμάτο με πολλά παιδιά και με τα παιδιά τους, που γυρίζουν στην εστία τους για να γιορτάσουν όλοι μαζί...
Ένα σπίτι ευλογημένο κι εμείς τόσο τυχεροί που βρεθήκαμε εκεί και νιώσαμε λίγη από την θετική του ενέργεια και τη μαγική του αύρα!!

Ο Νίκος με τον Λέο στα πόδια του.

Θα μου μείνει η τελευταία εικόνα με τη Νίτσα να μας αποχαιρετά με τα χέρια ψηλά και τον υπέροχο  μικρό της, να τρέχει στο σοκάκι φωνάζοντας στον Άγγελο "σας αγαπάμεεεεε"...Μέσα στο αμάξι αντιλήφθηκα πως είχε χαρίσει την ξύλινη σφεντόνα του στο Γιώργο...

Το "αντίο" της Νίτσας

Είπαμε αντίο λοιπόν και δώσαμε την υπόσχεση ότι δεν θα χαθούμε  κι ύστερα χαθήκαμε για ακόμη μια φορά στο μπλε μιας ονειρεμένης θάλασσας και φτάνοντας πια στο λιμάνι στο τέλος του ταξιδιού μας, ήμουν σίγουρη ότι το μέρος αυτό είναι τόπος που  γιάνει πληγές...κάποτε είχε γιατρέψει και δικές μου, με τρόπο μαγικό...


Για κάποιους ανθρώπους που είναι δοσμένοι στην προσφορά και στην φροντίδα τα πράγματα δεν έχουν καμία πολυπλοκότητα.Θα το νιώσετε αυτό αν γνωρίσετε το Νίκο και τη  Νίτσα, που έχουν μεγαλώσει  έναν αριθμό παιδιών που δεν μπορώ καν να φανταστώ και δεν είναι ποτέ κουρασμένοι, δεν έχουν ποτέ ένταση και μιλούν πάντα στα παιδιά, με έναν τόνο ηρεμίας, ακόμη κι αν εκείνα είναι σε κρίση.
Φροντίζουν όλοι μαζί όλα αυτά τα ζώα, όλο το αγρόκτημα, με τα λουλούδια και το λαχανόκηπο, όλο αυτό το τεράστιο σπίτι, βάζουν δεκάδες πλυντήρια και μαγειρεύουν μεγάλες ποσότητες φαγητών κι αυτό δεν τελειώνει ποτέ....Μα είναι αυτό το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και δεν είναι αυτό που τους κουράζει..Τους κουράζει το σύστημα που δεν βοηθάει, οι άνθρωποι που ακόμη και τώρα 25 χρόνια μετά μπορούν να είναι εχθρικοί με κάποια από αυτά τα παιδιά γιατί φοβούνται,ότι είναι "αλήτες", "κλεφτρόνια" και τα γνωστά και τέλος πάντων "τι θέλουν αυτά τα προβληματικά παιδιά ανάμεσα μας".
Όμως εκείνοι  επιμένουν γιατί: "Κάτι πρέπει να αφήσουμε σε αυτό τον κόσμο...κάτι σημαντικό και τι πιο σημαντικό από τους αυριανούς ελεύθερους ανθρώπους, αυτού του κόσμου! Κάποιος πρέπει να το κάνει...Κοίταξε τα, Κατερίνα είναι μόνο παιδιά, πρέπει να τα βοηθήσουμε!!" (Νίτσα).


Κάποιος πρέπει να το κάνει αγαπημένοι μου, γιατί είναι μόνο παιδιά...Καλημέρα.
                                                                  Κατερίνα

40 σχόλια:

alex είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!
ΜΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!!
ΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!
ΜΕ ΙΔΑΝΙΚΑ ΑΣΧΕΤΑ ΑΠΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ!!!
ΟΤΑΝ ΔΙΝΕΙΣ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΣ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ.
ΔΙΝΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ....
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ
ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.
ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ!!!

Νίκη είπε...

Τι μπορει να πει κανείς μετα από αυτή την ιστορία και αυτα τα λόγια;
Το μόνο που μπορω να πω είναι ότι ,ναι, υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, ναι, υπάρχει κι αυτός ο τροπος σκέψης, κι αυτός ο τρόπος ζωής!
Αυτό το ζευγάρι άλλαξε ένα μικρο κομματακι από τον κόσμο, αν κάναμε όλοι το ιδιο για το κομματάκι που μας αναλλογεί θα άλλαζε όλος ο κόσμος, ίσως μάλιστα να έμοιαζε στον παράδεισο που αυτοί οι άνθρωποι δημιούργησαν και κατοικούν!
Καλή σου μέρα Κατερίνα μου, ευχαριστούμε που μας γνωρισες αυτούς τους μοναδικούς ανθρωπους!

Anthoula είπε...

Τι εμπνευσμένοι άνθρωποι! ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Κάτι που τόσο λείπει από την εποχή μας...
Υπέροχη ανάρτηση Κατερίνα μου, σ'ευχαριστούμε πολύ!

Dee Dee είπε...

Εκπληκτικο!!! Δεν φανταζομουν οτι μπορει να υπαρχει κατι τετοιο εδω στην Ελλαδα!!!
Τι τυχερα τα παιδια αυτα μεσα στην ατυχια τους!
Ο,τι και να πω ειναι λιγο!

Προσφατα σε μια αναρτηση αναφερα οτι θα ηθελα να εχω 5 παιδια και μια φιλη σχολιασε οτι θα μπορουσα να υιοθετησω αν θελω κι αλλα παιδια, αντι να κανω δικα μου, επειδη ηδη υπαρχουν τοσες ψυχουλες που εχουν αναγκη απο οικογενεια. Και ενιωσα σαν να εφαγα μια γλυκια σφαλιαρα. Μα πως δεν το εχω σκεφτει ποτε ετσι;;;; Αφου αυτο λεω συνεχεια για τα σκυλια, να παιρνουμε αδεσποτα επειδη υπαρχουν ηδη πολλα. Πως δεν ειχα σκεφτει ποτε τα παιδια που περιμενουν μια ζεστη αγκαλια;

Υπεροχη αναρτηση Κατερινα μου! Μακαρι να μπορουσα να παω κι εγω εκει μια βολτα με την Ισμηνουλα καποια μερα.

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Δεν θα μπορούσα να το φανταστώ! Και είναι νεότατοι (μίλησες για 20 χρόνια πριν..)Προφανώς ήταν από τότες πολλοί ώριμοι για να αναλάβουν κάτι τέτοιο. Τους δίνω συγχαρητήρια! Η ανάρτησή σου ήταν καταπληκτική σήμερα!

Α! και κάτι άλλο; Μήπως τελικά σε επηρέασε περισσότερο απ όσο νομίζεις η διαμονή σου εκεί τότε; Από τις προηγούμενες αναρτήσεις σου πάντως για την ζωή σας, το σπίτι σας, την αυλή σας κλπ έχω την εντύπωση ότι έχετε πολλά κοινά με αυτούς τους ανθρώπους μετά από 20 χρόνια!
kathy by anthomeli

Nasia είπε...

δεν έχω λόγια ή μάλλον έχω πολλά αλλά θα τα κρατήσω για μένα....
είστε πάρα πολύ τυχεροί που γνωρίζετε τέτοιους Ανθρώπους!!!!
καλημέρα!!!!!

lolipopfamily είπε...

Κατερίνα υπέροχη η ανάρτησή σου .Απλά υπέροχη.....

thomi είπε...

ευτυχως που υπαρχουν και τετοιοι ανθρωποι...!!!
ευχαριστουμε που μας τους γνωρισες:), πολλα φιλια γλυκο κατερινακι

Xristina @ Dear e-diary είπε...

Τι υπέροχοι άνθρωποι..ένα μάθημα ζωής είναι η σημερινή σου ανάρτηση! Υπάρχουν τέτροιοι άνθρωποι και όμως εμείς οι πολλοί δεν έχουμε ιδέα για το έργο τους.. Τους αξίζουν πολλά μπράβο!!

Επίσης μπράβο και σε σενα που στα 20 σου έψαξες, τους ανακάλυψες και πήγες και βοήθησες!!

Δέσποινα είπε...

Κατερινάκι αξίζουν πολλά πολλά συγχαρητήρια σε αυτούς τους ανθρώπους!!!Πραγματικά άξιοι...σε αυτήν την εποχή που ζούμε!!!

ΑΝΘΡΩΠΟΙ...που μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει κανείς από τη συναναστροφή μαζί τους!! Συμφωνώ με τη thomi...σ'ευχαριστούμε που μας τους γνώρισες!!

Και το βασικότερο!!ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ & ΤΥΧΕΡΑ τα παιδιά που γνώρισαν την αγάπη τους!!
Καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα,

Πραγματικά, δεν πίστευα, ότι μπορεί να υπάρχει κάτι ανίστοιχο στη χώρα μας....Μπράβο που υπάρχεις εσύ, για να ζούμε έστω και μέσα από τις περιγραφές σου αυτή την σπουδαιότητα των ανθρώπων....Συνέχισε έτσι γιατί βοηθάς και εμάς.....

Marie είπε...

Πόσο χαίρομαι που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! Δεν έχω λόγια! Η ανάρτησή σου μου έφτιαξε τη μέρα! Θα τη θυμάμαι! Φιλιά πολλά!

Κατερίνα_Χανιά είπε...

Καλημέρα Κατερίνα,

Περνάω καθημερινά από το υπέροχο και τόσο ζεστό blog σας και περιμένω με ανυπομονησία τις αναρτήσεις σου.

Κοριτσάκι μου έχεις έναν μαγικό τρόπο να με χαλαρώνεις και να ταξιδεύω κι εγώ μαζί σας, με τα μικρά σας και με το τόσο φιλόξενο μπλογκο-σπιτι σας.


Σήμερα μπορώ να πω οτι συγκινήθηκα πολύ με αυτούς τους ανθρώπους που αφιερώνουν τη ζωή τους σε αυτά τα παιδιά. Χωρίς δευτερη σκεψη χωρίς αντάλλαγμα. Μακάρι και όλοι έμεις να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για αυτούς που μας χρειάζονται.

....και τα μικρά σου αγόρια γεμάτα εικόνες αγάπης που καταγράφουν στο μυαλό τους και μαθαίνουν από εσας υπεροχα πραγματα,



Συνέχισε Κατερίνα μου !
Καλή σου μέρα !!!!

foufoula89 είπε...

den exo logia......mono dakria sta matia as einai kala...

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Δεν είχα ιδέα για αυτή την οικογένεια! Ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας. Μπράβο σε αυτούς τους ανθρώπους! Πραγματικά είναι αξιέπαινοι!

Froghall είπε...

Σαμερχιλ αλλα ελληνικα :) πολυ μου αρεσε και ειδικα που δε το ηξερα για τη Θασο μας...ωντας Καβαλιωτακι...χεχε...

Επισης πανω στο ποστ σου να προτεινω για τις μελλουσες μαμαδες το βιβλιο του Σαμερχιλ, ''θεωρια και πραξη της αντιαυταρχικης εκπαιδευσης'' - εναν υμνο για εμενα στην παιδοψυχολογια :)

Owl Mommy Βέρα είπε...

Κι όμως υπάρχει κι αυτή η πραγματικότητα..λίγη αλλά υπάρχει. Ξέρεις τι σκέφτομαι; Δεν λέμε καμμιά φορά ότι θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο; Αυτό κάνει αυτή η οικογένεια χωρίς φανφάρες και προβολή. Χίλια μπράβο αξίζουν. Μακάρι το σύστημα να βοηθήσει στο έργο τους.

Mamaggela είπε...

Νομίζω ότι χαρίσατε στα παιδιά κάτι μοναδικό! Απίστευτες εμπειρίες σαν όνειρο! Μαγικό!!!!

Μπράβο Κατερίνα!!

Katerina είπε...

Τεράστιο μάθημα το σημεριμένο ποστ για όλους τους γονείς αλλά και όλους όσους συναναστέφονται παιδιά.

Ευχαριστούμε Κα που μας ανοίγεις τα μάτια!

Παπίτσα είπε...

Την περίμενα πώς και πώς από χτες αυτή την ανάρτηση και με ξετρέλανε!

Μπράβο τους και μόνο μπράβο τους!

Parents Land Gr είπε...

Οι ανθρωποι αυτοι ξερουν τι θα πει αγαπη.Αγαπη για τον ανθροπο, για τη φυση, για την ιδα την ζωη.Ευχαριστουμε που μοιραστηκες μαζι μας την εμπειρια σου.

Joan είπε...

Αύτο είναι φανταστικό!
ευτυχώς που υπάρχουν κ τέτοια άτομα!
οι φωτογραφίες πολύ όμορφες!

Ανώνυμος είπε...

Και όμως υπάρχουν ΄Ανθρωποι.....

vailie είπε...

Ζουν ισως κρυμμενοι απο τον πολυ κοσμο, μα ειναι μεταξωτοι ανθρωποι κι αυτοι!
Μου αγγιζουν με χαδια τον πονο γυρω τους και τυλιγουν με το μεταξι τους απαλα τις πληγωμενες καρδιες...και τις "γερευουν" (που ελεγε και η γιαγιακα μου)....
Καλο βραδυ οικογενεια ΚαΠα!
Περασατε ενα πραγματικα υπεροχο σ/κ! ;ο)

Maria Villioti είπε...

Είναι εντυπωσιακή η ζωή τους...αυτά που κάνουν...το ό,τι εσύ πήγες και τους γνώρισες τότε...το ό,τι ξαναπήγες με τα παιδιά σου τώρα...όλα είναι τόσο εντυπωσιακά! Κι έχουν τόσα να μας πουν, να μας μάθουν, να μας διδάξουν. Κατερίνα μου από την αρχή είδα σε σένα έναν ξεχωριστό άνθρωπο και δεν έκανα λάθος.Να'σαι καλά που μοιράζεσαι μαζί μας τις εμπειρίες σου...

deskalts είπε...

Ένα μεγάλο μπράβο σ´ αυτούς τους ανθρώπους. Από τις ελάχιστες εξαιρέσεις . Θα ήθελα πολύ να τους γνωρίσω όπως και εσένα βέβαια γιατί θα συμφωνήσω με την Kathy by Anthomeli ότι πρέπει να σε έχουν επηρεάσει πολύ στον τρόπο ζωής σου. Σ´ ευχαριστώ γιατί η κάθε ανάρτησή σου με κάνει να προβληματίζομαι ακόμη περισσότερο. Φιλιά Δέσποινα

Λαμπρινή είπε...

Κατερίνα μου,πόσο χαίρομαι που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην χώρα που ζούμε,δεν είχα ιδέα.Μπράβο τους,ένα μεγάλο μπράβο τους αξίζει,αλλά και σε σ'ένα που μας τους γνώρισες!Θα περιμένω να μάθω για την συνεργασία σας, φαντάζομαι μια τέλεια και πολύ δυνατή ομάδα,δεν ξέρω πως και τι ακριβώς, αλλά ταιριάζετε πολύ!
Καλή συνέχεια και πολλά φιλιά σου στέλνω!

Demi είπε...

Πρώτα απ ολα φανταζομαι ποσο τέλεια πέρασαν τα αγόρια σου σε αυτο το παραδεισενιο μέρος!!!!Κατερινούλα σας χαίρομαι αφανταστα για οσα ζήτε με τόσο πάθος !!!
Συγχαρητήρια στον Νικο και στην Νίτσα για όσα ''προσφέρουν'' στα παιδια απο όσα διαβάζω εχουν αστείρευτη αγάπη και υπομονή ...σιγουρα κερδίζει η ψυχή τους παρα πολύ !!!!
Να περνατε παντα πολυ όμορφα!!!!

Ανώνυμος είπε...

Σε ανακαλυψα πριν λιγο καιρο και ενω στην αρχη,ομολογω, οτι ειχα αντιρρηση με ολες αυτες τις αναρτησεις και την καθημερινοτητα τελικα ...μα μαγεψες κατερινα!
Εχω φτασεισε σημειο να σε διαβαζω και τα ματια μου να τρεχουν δακρυα χωρις να ξερω αν ειναι απο χαρα η απο λυπη. Μου προκαλεις τοσα συναισθηματα!!!!
Ειστε ευλογημενοι!!!!
Αννα

Αγγελικη Ν είπε...

Η Γερμανική κοινωνία έχει αναπτύξει μεθόδους αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων πάνω σε μοντέλα πολύ συστηματικά! Η δική μας κοινωνία στηρίζεται περισσότερο στον...Καιάδα, το ένστικτο και την οικογένεια!
Συγχαρητήρια στον Νίκο και στην Νίτσα που εφάρμοσαν με τόσο θετικό τρόπο όσα διδάχτηκαν!
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο! Κατερίνα καλή συνέχεια! Πολλά φιλιά

Momma's daily life είπε...

ειχα διαβασει για αυτο το ζευγαρι καπου αλλα ειναι εντελως διαφορετικο να τους γνωριζεις μεσα απο την δικη σου ματια!
και οπως παντα: ενα καταπληκτικο κειμενο!

lpower είπε...

Διάβασα με λαχτάρα το κείμενο λέξη προς λέξη! "Μπήκα" μέσα στον καταπράσινο κόσμο των φωτογραφιών σου...
Ένιωσα μια μεγάλη έκρηξη μέσα μου από τα όσα συγκλονιστικά γνώρισα και δεν ήξερα ότι συμβαίνουν στην τόσο ταλαιπωρημένη χώρα μου! Συμβαίνουν όμως! Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν και θα μπορούσαν να είναι κάποιοι ( όχι όλοι, βέβαια...) από εμάς! Ας τολμήσουμε να "μπούμε" μέσα σε αυτόν τον ανθρώπινο "παράδεισο" και ας γίνουμε μέρος του! Αλήθεια, μπορούμε Κατερίνα; Μπορούμε;

*Ευχαριστούμε πολύ για αυτή τη συνάντηση ... Ήταν συγκλονιστική!

Ανώνυμος είπε...

Κατερινάκι κάποια στιγμή πρέπει να μας πεις για την νέα σου δουλειά καθώς και για την συνεργασία σου με αυτήν την αξιοζήλευτη κυρία την Νίτσα..

Ραφαηλία

Βενετία είπε...

Πολύ συγκινητική η έμπρακτη αγάπη που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι και αρκετά διδακτική η ανάρτησή σου... Σε ευχαριστώ Κατερίνα...

Rena Christodoulou είπε...

ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΓΙΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!
ΥΗΝ ΕΙΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΘΥΜΙΣΕΣ ΕΣΥ!!!!!!
ΠΟΛΥ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΦΑΝΦΑΡΕΣ!!!!!!
ΘΑΠΡΕΠΕ ΒΕΒΑΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ , ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΚΟ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕ Η ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ!!!!!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΟΜΗΛΙΕΣ ΚΑΠΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ!!!!
ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!!!!!!!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!

Litsa είπε...

Ε λοιπόν αυτήν την ανάρτηση την είχα χάσει, δεν ξέρω πως... Δεν μου κάνει εντύπωση, αφού κοντεύω πια να χάσω και το μυαλό μου...
Ζήλεψα τόσο πολύ!
Ζήλεψα το σπίτι, ζήλεψα τα μούρα, ζήλεψα το απογευματινό ρόφημα, ζήλεψα την φύση, ζήλεψα την ηρεμία και τη γαλήνη, μα πιο πολύ απ' όλα... ζήλεψα την ψυχή τους!! Την ψυχή τους...

Ανώνυμος είπε...

Πάλι με ταξίδεψες, πάλι με συγκίνησες, πάλι αγανάκτησα, έμαθα, μοιράστηκα, σκέφτηκα, προβληματίστηκα αλλά πάνω από όλα Αισθάνθηκα..

Όποιος κάνει αυτό το επάγγελμα είναι Κοινωνός της ίδιας της Ζωής και της Φύσης και δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή που επέλεξα αυτόν τον δρόμο, να ασχοληθώ με τα παιδιά και τους εφήβους (κακοποιημένα παιδιά/απεξάρτηση/συμβουλευτική κ.λ.π.).

Ξέρω πως με το ταξίδι σου πίσω στον χρόνο και με την αναβίωση παλαιών εμπειριών, βγήκες κερδισμένη κι ανανεωμένη παρά την νότα νοσταλγίας που διακρίνω στον τρόπο γραφής σου.

yianna είπε...

καλημέρα υπέροχοι άνθρωποι υπέροχο άρθρο μπράβο .... εχουν υπάρξει και οι δικοί μου γονείς ανάδοχοι αλλα σε παιδιά κωφα και βαρηκοα και για λίγες ημερες τον μήνα ... αυτοι εδω πραγματικά ... δεν υπάρχουν λόγια μπραβο και παλι μπραβο

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Μα τι ανατριχιαστικά ανθρώπινη και υπέροχη ανάρτηση. Τι άνθρωποι φοβεροί, παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Είσαι και εσύ γλυκός άνθρωπος, οπότε η εμπειρία σου μαζί τους ήταν καρμική. Πάντως από το blog σου και τα γραπτά σου καταλαβαίνει κανείς ότι και η δική σου ζωή είναι εξίσου υπέροχη. Πάντα να είναι έτσι:)

Ανώνυμος είπε...

Και τα 2500 ευρώ που παίρνουν γθα κάθε παιδί όμως από το γερμανικό κράτος αυτά κι αν είναι καλά